Een familie van Pools-Zwitsers-Duitse afkomst had het geluk om in het centrum van Wenen te wonen, met een eerbiedwaardige patisserie aan de overkant van de straat. Het was al drie generaties geërfd, het was een leugen dat keizer Frans-Josef ooit was geglipt en warme chocolademelk met amandelschilfers erop had gedronken. Ze bakten in oorlog als in vrede, het gerucht ging dat ze de beste roomboter van Wenen zouden kloppen, en in de moderne tijd werd de patisserie dagelijks bezocht door de kosmopolitische klanten aan de overkant van de straat.
Dus plotseling was er geen gewillige erfgenaam van de beweging, en geen acceptabele of serieuze koper. Naarmate de tijd verstreek, werd de familie van de eigenaar ouder, dus de etalage werd bedekt en toen de dekzeilen werden verwijderd, stond er Kentucky Fried Chicken. Paniek brak uit aan de overkant van de straat en uit puur protest begon de oudste zoon, een veelbelovende jonge ingenieur, aan zelfstudie. Amandelbodems, meringues, nougat, sachetcake en botercrème, meer botercrème. Weg met de aardappelkom en zuurkool uit de voorraadkast, erin met vanillepoeder, saffraan, kaneelstokjes, wilde honing en sesamzaadjes, kersenpitten. Een laboratorium met morieljes, zeven, deegroller en gardes, banketbakkerij.
Uiteindelijk besloot de familie dat ze Wenen niet meer nodig hadden, ze konden zelf bakken en vonden onderdak in een afgelegen, kleiner stadje in Zweden. Als een bakker uit Holland komt en zegt dat apfelstrudel beter is met boter uit Finland, is Zweeds onbuigzaam, dan wordt de doodsteek uitgedeeld door onze Weense ingenieur. "De boter komt uit Bretagne en de calvados uit het kleine dorpje Sanct Ludovic."
Comments